ปัจจุบันเคยมีใครบ้างที่เคยพูดถึงเรื่องของปรัชญาการใช้ชีวิตแบบชาวตะวันตกมาเป็นเครื่องมือในการดำเนินชีวิตแบบให้สอดคล้องกับชีวิตจริงที่ตนเองประสบอยู่แบบต่อเนื่องเลยนั่น ผมเองก็เคยเข้าไปอ่านหลายบทความที่มีนักวิชาการเข้าได้ทำการเขียนรีวิถึงหัวข้อนี้กันอย่างแพร่หลายในรูปแบบของการวิจัยในรูปแบบต่างมากมายเหลือกเกิน แต่ในบ้างเรื่องราวเหล่านั่นเองท่านเคยมั้ยที่จะลองนำมาปรับใช้งานกันแบบจริงจังบ้างครับ
ในบทความบทนี้นั่นผมคงจะต้องขอยกตัวอย่างถึงเรื่องของนักปรัชญาท่านนึงที่เคยได้ให้นิยามของการใช้ชีวิตบนโลกที่น่ากลัวใบนี้ไว้นั่นก็คือ อริสโตเติลนั่นเอง พอพูดถึงชื่อนี้ผู้อ่านหลายท่านก็คงจะนึกภาพออกกันแล้วละสิครับว่าเข้าคือใคร ถ้าจะให้ผมกล่าวนำแบบเบื้องต้นเข้าก็เป็นนักปรัชญาชื่อดังก้องโลกเลยก็ว่าได้ ซึ่งตัวเข้าเองนั่เป็นที่รู้จักในช่วงยุสมัยเมื่อ 384 ปีที่แล้วก่อนคริสตกาล และก็มีชื่อเสียงในยุคกรีกโบราณพร้อมกับเป็นอาจารย์ให้กับอเล็กซานเดอร์ทั้งในเรื่องของปรัชญาก็ดี เรื่องของการวางแผนทางการปกครองก็ดี เรื่องของการสร้างจริยธรรมต่าง ๆ ในยุคนั่นก็ดีแทบจะต้องพูดได้เลยว่าเข้าเพียงเสมือนทุกอย่างของยุคนั่นก็เป็นได้
แต่ก็ว่าไปนั่นเรื่องราวของเข้านั่นโดงดังมากตั้งแต่เข้าเริ่มที่จะมีปัญหากับตัวผู้ปกครองของกรีกโบราณ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของเหล่าบรรดาผู้ที่ไม่สนับสนุนแนวความคิดของเข้าก็ดี หรือเหล่าผู้ที่ต้องเสียอำนาจการปกครองในท้องถิ่นก็ดี จนมีผละให้เข้าถึงแกชีวิตได้เลย แต่เรื่องของปรัชญาที่เข้าได้ให้คำสอนไว้นั่นมันจะบ่งชีถึงเรื่องการทำให้ชีวิตนั่นมีความสุขในการใช้ชีวิตประจำวันนั่นเอง พร้อมกับการจะทำอย่างไรให้ชีวิตเราเองนั่นมีความสำราญมากที่สุดโดยไม่มีเรื่องของความทุกข์เข้ามาเกี่ยวข้องแต่อย่างใดทั้งตนเองและก็มิตรสหายไปด้วย ตามที่ผมได้ค้นหาข้อมูลของแนวทางของเข้าแล้วนั่นมักจะพูดถึงเรื่องการทำอย่างไรให้ชีวิตไม่ยุ่งเกี่ยวกับปัญหาไม่ว่าจะเป็นสภาวะการใดก็ตามแต่ทั้งภายในตามหลักของการแสวงหาความสุขตามแบบฉบับของนักปรัชญาตะวันตก
ท้ายนี้ผมก็คงจะพูดได้เพียงแต่ว่า ทุกเรื่องราวที่ได้กล่าวมาในเรื่องของการดำเนินชีวิตนั่น มักจะมีการเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอไว่ว่าจะเป็นระยะสั้นก็ดีหรือถ้ามองในแง่มุมระยาวก็อาจจะต้องปรับเรื่องของความเข้าใจเข้าไปด้วย ทำให้เรามีแง่มุมที่เปิดกว้างมากยิ่งขึ้นอย่างแน่นอนครับ หรือผู้อ่านท่านใดคิดว่าไม่จริงบ้าง